"Europa heeft zijn hoofd en hart verloren aan Gaza. Palestina vandaag de dag erkennen is zinloos, omdat Israël het onmogelijk heeft gemaakt", zegt La Valle.

Raniero La Valle, schrijver, essayist en politicus, een van de grote namen van een RAI die helaas niet meer bestaat. La Valle schreef een prachtig boek , Gaza van het Volk. Israël Tegen Israël (Bordeaux, 2024), en is een van de initiatiefnemers van belangrijke initiatieven ten gunste van het Palestijnse volk. Hij bespreekt dit met L'Unità.

Je woonplaats kiezen in Gaza. Het initiatief waarvan je een van de initiatiefnemers bent, heeft een aanzienlijke impact. Wat is het nut hiervan, aangezien Benjamin Netanyahu heeft aangekondigd dat Israël de Gazastrook zal bezetten ? De genocide is compleet, Netanyahu heeft besloten "de klus te klaren". Gaza is gedoemd. De beslissing komt van ver, het staat in de grondwet van 2018, anders zouden er geen "raveparty's" aan de grens met Gaza zijn geweest. Het initiatief om symbolisch in Gaza te verblijven is een daad van hoop tegen hoop. Een volk, gedood, staat op. Het voorstel werd gedaan door een kleine groep mensen op de avond van 23 juli. In de nacht meldden zich 50 mensen aan, op de 24e arriveerden er 1500, op 25 juli 2318, op 26 juli 1960, en op 29 juli waren er 5235 namen, allemaal gepubliceerd op de website " Prima loro" ; Toen raakten we de tel kwijt, want via duizenden stromen, van reacties op de artikelen op de website tot Facebook en sociale media, kwamen er nog duizenden bij, en die bleven maar komen (u kunt dat doen via: [email protected]). Dit betekent dat het voorstel tegemoetkwam aan een wijdverbreide, vaak angstige, behoefte om te protesteren tegen de genocide , om iets te doen, al was het maar om medeleven te kunnen tonen met de tragedie van de slachtoffers, tegen het stilzwijgen van regeringen, de medeplichtigheid van kranten, de onverschilligheid van politieke partijen. Het was alsof iedereen zich de waarschuwing herinnerde van een martelaar van de nazi's, de protestantse dominee Dietrich Bonhoeffer, toen hij vanuit de gevangenis van Tegel waarschuwde: " Wie niet roept om de Joden, kan geen Gregoriaans zingen." Met andere woorden, men kan niet terugkeren naar de behandeling en het dagelijks leven tenzij men roept om uitroeiing. Dus nu kunnen we niet elke avond op televisie de geamputeerde, uitgehongerde en uitgemergelde kinderen zien, de menigten neergeschoten met lege kommen in hun handen, op zoek naar voedsel, de menigten vermoorde, verdreven, vluchtelingen, zonder iets anders te doen dan naar reclame te kijken. Het bezwaar is dat het kiezen van een woonplaats in Gaza slechts symbolisch is; het betekent niet dat we al onze bezittingen naar Gaza moeten verhuizen, zoals degenen die geen verstand hebben van mensenrechten spottend kritiek leveren op dit initiatief in de kranten. Iedereen weet dat woonplaats iets anders is dan verblijfplaats; zelfs het Burgerlijk Wetboek stelt het zo: woonplaats is de plaats van keuze die men verklaart tot de "hoofdzetel van iemands zaken en belangen", en het kiezen ervan waar men niet woont, brengt geen verplichtingen of formaliteiten met zich mee, terwijl verblijfplaats de plaats is waar men zijn gewone verblijfplaats heeft. Maar vandaag de dag is de opkomst van dit symbool, zelfs in een kleine kring als de onze, een symptoom dat, indien gevraagd, miljoenen mensen over de hele wereld zouden zeggen dat Gaza hun gekozen plek is, het primaire object van hun zorg; zoals sommigen ons schreven: "Onder het puin klopt mijn hart mee met de Palestijnse familieleden die levend begraven zijn" of "het lot van die wanhopige, gevangen, vermoorde en uitgehongerde mensen verhindert mij om vredig te slapen."

Sommigen zullen tegenwerpen: dit zijn slechts symbolische gebaren. Symbolen hebben een krachtige lading, omdat ze de realiteit en het beeld ervan samenbrengen. En als het beeld was dat eerst honderden, dan duizenden, dan talloze mensen van over de hele wereld zich bij de bevolking van Gaza zouden voegen, waardoor de kinderen en inwoners van dat land idealiter zo talrijk zouden worden als "de sterren aan de hemel en het zand aan de kust", zoals de Bijbel over de Joden zegt, dan zou dit, omgezet in realiteit, het voor iedereen onmogelijk maken om eraan te denken hen te ontwortelen, te doden of te veranderen in dienaren van rijke strandgangers. En zo zou de nederlaag van alle willekeurige en genocidale machten worden aangekondigd. Dit is de betekenis van dit initiatief, gezien vanuit het perspectief van de slachtoffers en degenen die namens hen deelnemen. Maar voor Israël is de betekenis nog groter, omdat het signaal van deze massale veroordeling van wat het in Gaza doet, de diepte onthult van de afgrond waarin het valt. Ten eerste is de taalbarrière die Israël kunstig had opgeworpen om elke kritiek op zijn beleid te dwarsbomen, verdwenen; De truc was dat er geen sprake kon zijn van genocide, en dat elke vorm van afwijking van Israëls gedrag een opleving van antisemitisme betekende ( de VN zelf als een "moeras van antisemitisme ", in Netanyahu's woorden tijdens de Algemene Vergadering van de VN). Het was minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban die na de Zesdaagse Oorlog alle ambassades had aangeschreven om de beschuldiging van antisemitisme tegen elke distantiëring van de keuzes van de Joodse staat te weerleggen. En nu is deze dam gevallen, door toedoen van Netanyahu, de ergste antisemiet, die de staat Israël in afschuw en diskrediet heeft gebracht en ook de Joodse diaspora in gevaar heeft gebracht, die niet in staat is haar ongenoegen op een politiek effectieve manier te uiten. Maar nu klinken de kreten over genocide ook in Israël zelf . David Grossman, die een zoon opofferde voor de oorlogen van Israël, zegt nu: " Ik wil spreken als iemand die er alles aan heeft gedaan om te voorkomen dat Israël een genocidale staat wordt genoemd. En nu, met immense pijn en een gebroken hart, moet ik het voor mijn ogen zien gebeuren. Genocide. Het is een woord dat als een sneeuwbaleffect werkt: als je het eenmaal uitspreekt, blijft het maar groeien, als een lawine."

Niet alleen Grossman… De genocide wordt ook erkend door twee Israëlische mensenrechtenorganisaties, B'Tselem en Physicans, die in hun rapporten voor "For Human Rights " een "genocide in alle opzichten" aan de kaak stellen en beschrijven. Nog aangrijpender voor de Israëlische regering is de straatopstand, waarbij Israëliërs borden zwaaiden met de tekst "Bevrijd het getto van Gaza", moeders zeiden: " Als mijn dochter me vraagt: Waar was je?", kan ik zeggen: "Ik was daar", en vrouwen die net als de hongerende bevolking van Gaza herrie maakten met lege potten, zoals gedocumenteerd door Lucia Goracci, correspondent van Tg3 in Israël. Een andere tegenslag voor de regering-Netanyahu en haar min of meer "religieuze" of "orthodoxe" aanhangers is de verdraaiing van doelen die heeft plaatsgevonden bij de uitvoering van de actie in Gaza. De Gazastrook is een constante zorg voor Israël, omdat deze, met zijn uitsluitend Palestijnse bevolking, kolonisatie of desintegratie zoals op de Westelijke Jordaanoever bemoeilijkt. Om Israël te beschermen tegen het gevaar van Gaza, de doorn in het oog, was de eerste keuze van de regering daarom om het land te isoleren en elke vorm van nabijheid of relatie met de Palestijnen te vermijden. Dit ging zo ver dat Sharon de kolonisten die zich daar al hadden gevestigd, beval zich terug te trekken en terug te keren naar Israël. Dit lokte een opstand tegen hem uit, zowel door de rabbijnen, die het leger verboden hem te gehoorzamen, als door de kolonisten en zionisten, die vonden dat Israël geen enkel stuk van Israëls grondgebied mocht opgeven. Sharon werd zelfs afgebeeld in een nazi-uniform en verstoten. Netanyahu en zijn regeringen maakten echter de tegenovergestelde keuze: ze sloten een compromis met Hamas en steunden Hamas in hun gebruik tegen de Palestijnse Autoriteit. En wat de besmetting met de Palestijnen betreft, Joden, zelfs niet-Israëlische, gingen naar hun raveparty's vlak aan de grens met Gaza, een provocatie. Het bloedbad van 7 oktober volgde, dat Israël vervolgens gebruikte om zijn Endlösung aan een steeds geschoktere wereld te verkopen. Zo werd Gaza, nadat het eenmaal was gezuiverd, een struikelblok en het grootste risico voor Israël.

Macron kondigde de erkenning van de staat Palestina door Frankrijk aan , net als premier Keir Starmer en andere Europese landen. Italië zal dit echter niet doen, zolang wij wapens aan Israël blijven verkopen. Misschien geldt dat nog wel meer voor Mattarella, die zei dat in wat Israël in Gaza doet "het moeilijk is geen aandringen op willekeurige moord te zien." De Israëlische president Herzog reageerde door te zeggen dat hij groot respect had voor Mattarella, maar dat "Israël niet 'de intentie heeft om willekeurig te doden'." Toch had Herzog zelf, op 18 maart, toen Israël de twee maanden durende wapenstilstand in Gaza verbrak, gezegd dat het "onmogelijk was om niet diep verontrust te zijn door wat er voor onze ogen gebeurde" en dat hij zich grote zorgen maakte over de "impact ervan op het evenwicht van onze natie". Het hervatten van de strijd om de heilige missie van het terughalen van de gijzelaars te voltooien, is ondenkbaar.

U was ook senator van de Republiek. Hoe voelde u zich toen Matteo Salvini de Italië-Israëlprijs in de Kamer van Afgevaardigden ontving? Het lijkt me volkomen onbelangrijk. Als ze het me niet had verteld, had ik het niet eens geweten.

Is in Gaza, voorbij de menselijkheid, ook het laatste restje waardigheid van Europa gestorven? Europa is zijn verstand en hart kwijt. Nu zeggen drie staten dat ze de Palestijnse staat willen erkennen. Dat is allemaal leuk en aardig als politieke druk, maar in werkelijkheid is het volkomen zinloos, omdat Israël het nu fysiek onmogelijk heeft gemaakt. Meloni heeft gelijk als ze zegt dat je een staat die niet bestaat, niet kunt erkennen. Caracciolo heeft ook gelijk als hij zegt: "We stevenen recht op Netanyahu's Endlösung af: wij of zij. Illusie: het zullen zij en wij zijn. De overwonnen Palestijnen en de zegevierende Israëliërs, gebarricadeerd in het kleine Groot-Israël, uitgebreid tot Gaza en de Westelijke Jordaanoever, plus confetti uit Syrië en Libanon. Een jungle in de jungle. Wij, "pas gehuisvest in Gaza", zeggen dat "als er een toekomst was na de misdaad", de oplossing verzoening tussen Israëliërs en Palestijnen zou zijn, vergeving als het toppunt van menselijkheid, de vrijwillige en bewuste afschaffing van de herinnering aan het geleden kwaad, de vestiging van een systeem, één of twee staten, met volledige rechten in elk voor beide volkeren, zoals zij zelf beslissen. Een soort " Verenigde Staten van Jeruzalem" binnen een mediterrane en Europese gemeenschap."

VAN

Umberto De Giovannangeli